W wielu sytuacjach wykonywanie zadań zależy od kolejnych "aktów uwagi", jak w modelu "Accumulator" Vickersa (1970). Zgodnie z tym modelem cały strumień informacji jest w sposób ciągły losowo próbkowany ("inspekcje") tak długo, aż zostanie osiągnięte pewne kryterium ("stopień uwagi"). Dopiero wówczas zadanie może być rozwiązane. Model gromadzenia informacji Vicersa może być stosowany szczególnie do sytuacji wymagających stwierdzenia obecności bądź braku bodźców spełniających określone warunki. Procedura proponowanego testu odpowiada tego rodzaju sytuacji.

Test rozpoczyna faza instrukcji, po czym następuje faza ćwiczeń, podczas której osoba badana jest zwrotnie informowana o błędach, które popełniła. Wreszcie następuje prezentacja zadań testowych. Program wyświetla cztery kwadratowe pola tworzące jeden szereg (pola wyświetlania) oraz jedno pole poniżej (pole zadania). W podtestach, w których nie ma ograniczenia czasu zadanie osoby badanej polega na stwierdzeniu, czy abstrakcyjna figura przedstawiona w dołu jest identyczna z którąś z figur przedstawionych w górnym rzędzie i naciśnięciu odpowiedniego przycisku (tak - zielony przycisk; nie - czerwony przycisk). Po każdej odpowiedzi program automatycznie przechodzi do prezentacji następnego zadania. Nie ma możliwości "przeskakiwania" zadań, poprawienia odpowiedzi czy powrotu do wcześniej prezentowanego zadania. W podtestach, w których czas prezentacji jest ograniczony, od badanego wymaga się, by reagował (naciskał zielony przycisk) tylko wtedy, gdy figura widoczna u dołu jest identyczna z którąś z figur w górnym rzędzie. Po upływie z góry określonego czasu program automatycznie przechodzi do prezentacji następnego zadania._ Nie ma możliwości "przeskakiwania" zadań, poprawienia odpowiedzi czy powrotu do wcześniej prezentowanego zadania.

Dostępnych jest sześć form testu, w których czas prezentacji zadania nie jest ograniczony (S1-S3, S7-S9), oraz trzy formy (S4-S6), w których prezentacja każdego zadania trwa 1.8 sek. W formach parami prezentowany jest taki sam materiał: formie S1 odpowiada forma S4, dwie pozostałe pary to odpowiednio S2/S5 oraz S3/S6. Te trzy pary podtestów różnią się forma S8 jest trudniejsza. Dodatkowo obie te formy charakteryzują się 7 minutowym ograniczeniem czasowym (po upływie tego czasu następuje automatyczne przerwanie testu).

FORMY S1-S3, S7 *Suma poprawnie zaakceptowanych *Suma poprawnie odrzuconych *Średni czas poprawnie zaakceptowanych (sek) *Średni czas poprawnie odrzuconych (sek) FORMY S4-S6 *Suma poprawnych reakcji *Suma niepoprawnych reakcji *Średni czas poprawnych reakcji (s) *Średni czas niepoprawnych reakcji (s) FORMY S8-S9 *Suma reakcji (reakcje poprawne i niepoprawne) *Suma poprawnych reakcji *Suma niepoprawnych reakcji *Niepoprawne reakcje procentowo

Stwierdzono, że wskaźnik rzetelności (split-half) dla wszystkich zmiennych mieścił się w granicach od .67 do .98

Poza szybkością, dokładnością i ciągłością uwagi, wyniki testu pozwalają także wnioskować o stylu pracy (impulsywny/refleksyjny) oraz o przebiegu procesów analizy informacji wzrokowej (syntetyczny/analityczny, porównywanie wyczerpujące/pobieżne).

Normy są dostępne w postaci tenów (T) i rangi procentowej (PR). Została przebadana grupa 599 osób. Na jej podstawie zdefiniowano kilka tabel norm. 323 osoby zostały dobrane pod względem wieku i wykształcenia w ten sposób, że stanowią próbę reprezentatywną dla Austrii i Niemiec. Opracowane dla tej próby normy ujęte są w próbie "Dorośli"-próba ogólna.

S1-S7 około 15 minut; S8 lub S9 około 7 minut.

Zagadnienia związane z procesami uwagi zawsze były przedmiotem zainteresowania psychologii. Niestety, wszelkie próby podsumowania różnorakich badań zjawiska uwagi oraz analizy wielu jej aspektów nie doprowadziły do satysfakcjonujących uogólnień teoretycznych. Zgodnie z podstawową definicją uwaga jest procesem dokonywania wyboru części spośród wszystkich bodźców działających jednocześnie na organizm. Wybiórcza uwaga ogranicza zatem i dostosowuje zarówno nasze postrzeganie, jak i wyobraźnię, dokonując selekcji bodźców. Dla badania zdolności do utrzymywania ciągłości uwagi ważny jest fakt, że w sytuacji, gdy bodziec jest często powtarzany, w miarę upływu czasu coraz trudniejsze staje się ciągłe skupienie na nim uwagi. W przeciwieństwie do czujności, uwaga ciągła jest definiowana jako proces bezustannego aktualizowania w pamięci bodźców stale obecnych w polu obserwacji lub często powtarzających się. W badaniu czujności wymaga się natomiast reagowania na bodźce, które pojawiają się rzadko zarówno w czasie i przestrzeni. Pomiar uwagi ciągłej uwzględnia przede wszystkim aspekt "zdolności do wykonywania względnie gotowość do wykonania", który jest w znacznej mierze niezależny od inteligencji.

Na ekranie pojawia się ruchomy, liniowy wzór, złożony z trójkątów. Czas ekspozycji jest ograniczony. Trójkąty we wzorze skierowane są wierzchołkami w dół lub w górę. Kiedy określona wcześniej liczba trójkątów skierowana jest wierzchołkami w dół, osoba badana powinna nacisnąć przycisk reakcji.

S1: forma 1, test kliniczny (5 trójkątów, równe skoki) S2: forma 2, test kliniczny (5 trójkątów, różne skoki) S3: forma 3, test ogólny (7 trójkątów, różne skoki) Formy S1 i S2 powinny być stosowane tyko w przypadku, gdy u osoby badanej podejrzewa się występowanie zaburzeń uwagi.

Dostępne zmienne znormalizowane: - Liczba poprawnych, - Liczba niepoprawnych, - Średni czas poprawnych (s), - Średni czas poprawnych (na jedną część), - Średni czas niepoprawnych (na jedną część), - Odchylenie standardowe (na jedną część), - Odchylenie standardowe niepoprawnych (na jedną część). Miarami poprawności wykonania testu są liczby poprawnych i niepoprawnych reakcji. Mała liczba poprawnych reakcji lub częste reakcje błędne wskazują na obniżenie zdolności koncentracji, niską motywację lub niezdolność do ogarnięcia całego prezentowanego wzoru. Aby określić zmiany zachodzące podczas wykonywania testu, należy obliczać średnie wartości i odchylenie standardowe pomiarów w poszczególnych jego częściach.

W zależności od formy testu i zastosowanej próby porównawczej współczynnik wewnętrznej zgodności (Cronbach's Alpha) - względnie wartość rtt (split-half, odd-even) określone zostały odpowiednio na poziomie 0.76 oraz 0.98.

Test spełnia kryteria trafności. "Ciągłość uwagi" jest pojęciem psychologicznym, dotyczącym względnie niezależnych od inteligencji zdolności wykonawczych, które mają dalekosiężne konsekwencje. Pomyślne wykonanie testu ciągłości uwagi na pewno nie wymaga angażowania "wyższych funkcji poznawczych". Natomiast wynik tego testu pozwala wnioskować o zdolności do długotrwałego zachowania skupionej uwagi na często i szybko pojawiających się sygnałach.

Dostępne są normy tenowe (T) raz rangi procentowe (PR) wraz przedziałami ufności dla wszystkich podtestów. Ogólne oraz określane odrębnie dla mężczyzn i kobiet normy dla dorosłych (N= 268, 120 mężczyzn i 148 kobiet) oraz normy dla pacjentów szpitali neurologicznych (N=322) odnoszą się do podtestu S1. Podtest S2 był normowany zgodnie z próbą porównawczą dobraną pod względem wieku, płci i poziomu wykształcenia (N=298, wiek 20-70). Dla podtestu S3 próba porównawcza składała się z dorosłych (N=119).

S1 - około 20 minut, S2 - około 20 minut, S3 - około 35 minut

Test LVT jest procedurą badania procesu strukturowania wzrokowego i szybkości przetwarzania informacji wzrokowej w warunkach śledzenia prostych struktur optycznych w tle stosunkowo skomplikowanego otoczenia i to pod presją czasu. Liczba błędnych odpowiedzi jest miarą poprawności obróbki informacji, podczas gdy czas pojedynczej odpowiedzi mierzy szybkość przetwarzania. Do badania złożonych wymiarów spostrzegania potrzebne są wyspecjalizowane procedury psychologiczne. Jeżeli ktoś zechciałby prześledzić historyczny rozwój tych procedur zauważy brak jakiegokolwiek obszernego podłoża teoretycznego zwłaszcza, że najczęściej jego rozwój następuje na gruncie rozwiązywania określonych problemów eksperymentalnych lub praktycznych. Nie inaczej jest w przypadku Śledzenia Liniowego. Wspomniany Test Śledzenia Liniowego nie stanowi nowego wcielenia istniejącej już wcześniej procedury, jakkolwiek opiera się na doświadczeniach i obserwacjach licznych wcześniejszych wersji. W szczególności podejmowane są aspekty percepcji i orientacji wzrokowej, które badane są w warunkach ukierunkowania obserwacji prostych struktur optycznych w stosunkowo skomplikowanym otoczeniu oraz wpływu zakłóceń i presji czasu.

Test rozpoczyna się od instrukcji przeplatanej z ćwiczeniami. Jeżeli na 8 ćwiczeniowych przykładów co najmniej 6 zostanie rozwiązanych prawidłowo, następuje automatyczne przejście do fazy testu właściwego. Tempo pracy może być regulowane przez osobę badaną.

Test występuje w formie pełnej S1 oraz skróconej S2.

Mierzone są następujące zmienne: -Czas wykonania -Ilość trafnych odpowiedzi -Mediana czasu trafnych odpowiedzi (s) -Mediana czasu błędnych odpowiedzi (s) -Liczba poprawnych odpowiedzi ustalona w stosunku do limitu czasu.

Zgodność wewnętrzna wynosi dla formy pełnej 0.98 oraz 0.96 dla formy skróconej.

Zaobserwowano korelacje pomiędzy zmiennymi związanymi z zachowaniem się w ruchu drogowym, a zmiennymi wcześniejszej wersji testu LVT, np. "nieodpowiednie zwalnianie" (r=.45), "błędne zachowanie się na skrzyżowaniu" (r=.45), "kłopoty z utrzymaniem pasa ruchu" (r=.42) oraz "niepewność na skrzyżowaniu" (r=.39).

Dostępne są normy: Forma pełna, S1: próba porównawcza 163 zdrowych dorosłych. Forma skrócona, S2: próba reprezentatywna 448 osób. Ustanawianie pozostałych norm w toku.

Forma skrócona ok. 15 minut.

Forma pełna ok. 25 minut.

Badania fizjologiczne dowodzą, że aktywizacja (pobudzenie) organizmu jest sterowane centralnie. Częstotliwość, przy której dochodzi do migotania (stałe -> migające) lub zlewania się (migające -> stałe) punktowego źródła światła stanowi jedno z kryteriów (obok np. EEG, oporności skórno-galwanicznej) będących wskaźnikami takiej gotowości do działania centralnego układu nerwowego.

W wersji "zwiększania" częstotliwość migającego źródła światła jest stopniowo zwiększana, aż do momentu, w którym światło wydaje się być stałe (ciągłe). W wersji "zmniejszania" częstotliwość źródła światła, początkowo tak wysoka, że osoba badana uznaje światło za stałe (niemigające), stopniowo ulega zmniejszeniu, aż do momentu subiektywnego odczucia migotania. Osoba badana powinna każdą zauważoną zmianę "natury" światła (zmienne -> stałe lub odwrotnie) potwierdzić poprzez naciśnięcie przycisku. Owa krytyczna częstotliwość jest zapamiętywana. Wartość średnia częstotliwości krytycznej dla wersji "zwiększania" i "zmniejszania" stanowi wartość krytyczną i nazywana jest "częstotliwością zlewania się (CZ)" lub "częstotliwością migotania (CM)".

Dostępne są trzy formy testu (w każdej pięć przebiegów treningowych i osiem pomiarowych): S1: wyznaczenie częstotliwości migotania i zlewania się (metodą zwiększania i zmniejszania częstotliwości) S2: wyznaczenie wyłącznie częstotliwości zlewania się (metodą zwiększania częstotliwości) S3: wyznaczenie wyłącznie częstotliwości migotania (metodą zmniejszania częstotliwości).

Wyznaczane są następujące zmienne: - częstotliwość zlewania się CZ (w Hz) - częstotliwość migotania CM (w Hz) - błąd pomiarowy częstotliwości zlewania się BP.CZ (w Hz) - błąd pomiarowy częstotliwości migotania BP.CM (w Hz)

Częstotliwość zlewania się (CZ) oraz częstotliwość migotania (CM) wskazują na poziom pobudzenia. Błąd pomiarowy wartości średniej służy jako wartość kontrolna. Umożliwia oszacowanie dokładności wyznaczenia punktu przejścia pomiędzy światłem stałym i migającym i odwrotnie. Prezentowany jest również diagram z wyznaczonymi w poszczególnych cyklach pomiarowych wartościami progowymi, a także protokół testu.

Wyznaczony dla kadry kierowniczej współczynnik rzetelności (split half) dla częstotliwości zlewania się (CZ) oraz częstotliwości migotania (CM) wynosi odpowiednio .92 i .91. Dla grupy pacjentów psychiatrycznych otrzymano wartości odpowiednio .86 i .92. Współczynniki stabilności dla kadry kierowniczej wynoszą (test-retest, interwał między 2 a 8 godzin) odpowiednio .86 (CZ) i .85 (CM).

W toku badań walidacyjnych dwa wnioski zasługują na szczególną uwagę: - w przypadku badań farmakologicznych można za pomocą tej metody wyznaczyć biologicznie istotne rozróżnienie częstotliwości od 0.8 Hz. - zauważono że wraz z obniżeniem rozpoznawanej przez osobę badaną częstotliwości migotania i częstotliwości zlewania się rozpoznawanej, obniżeniu ulegały odpowiednie zmiany innych parametrów wydajności (pamięć, spostrzegawczość, szybkość reakcji itd.).

Dla zmiennej "częstotliwość migotania (CM)" i "częstotliwość zlewania się (CZ)" dostępne są normy dla formy S1 (metoda zwiększania i zmniejszania) dla przedziałów wiekowych 18-38, 39-55 oraz 56-80. Normy te uzyskano na bazie grupy porównawczej pacjentów psychiatrycznych oraz grupy kadry kierowniczej.

Około 10 minut.